To wiadomość poruszająca: sędzia Maciej Nawacki, prezes Sądu Rejonowego w Olsztynie, ma awansować do Sądu Okręgowego! To ten, który uzyskał sławę, ponieważ podarł na oczach zgromadzenia sędziów w Olsztynie ich projekt rezolucji.

„A mnie jest szkoda lata”, ale co robić, skoro wirus czyha na seniorów. Pozostaje polityka, tego lata bardzo żywa. Kilka spraw, które oceniam jako dyletant i ignorant, gdyż trudno znać się na służbie zdrowia, negocjacjach w Brukseli, wydatkach tandemu Morawiecki–Sasin, podejrzeniach wobec Sławomira Nowaka i innych. Bez ignorancji nie ma dziennikarstwa, ale warto uważać, żeby nie przedobrzyć…

… oczekuję propozycji. Rafał Trzaskowski, kandydat opozycji, w brawurowy sposób zdobył ponad 10 mln głosów i przegrał o włos z urzędującym prezydentem Dudą i wielką machiną państwową, która za nim stała. Tym samym Duda jest drugim – po Kwaśniewskim – prezydentem wybranym na następną kadencję.

Wieczór wyborczy 12 lipca po rozważeniu wszystkich „za i przeciw” w sumie uważam za pomyślny. Jeszcze kilka miesięcy temu trudno było wyobrazić sobie tak wyrównany wyścig między urzędującym prezydentem Andrzejem Dudą a kandydatem opozycji, ba, nie było wiadomo, kto tym kandydatem będzie! Opozycja tkwiła w letargu po całej serii przegranych wyborów. Kandydatura Małgorzaty Kidawy-Błońskiej okazała się niefortunna. Europa traciła nadzieję.

Na trzy dni przed wyborami dostaliśmy dwie dobre wiadomości. Pierwsza: Jarosław Kaczyński musi przeprosić w Onecie Radosława Sikorskiego, któremu zarzucił „zdradę dyplomatyczną”. Tako orzekł Sąd Apelacyjny w Warszawie. Wyrok jest ostateczny.

Nie wierzyłem własnym uszom, słysząc, jak premier Rzeczpospolitej na jakimś wiecu (5 lipca) zaczął wyzywać stronę przeciwną od „farbowanych lisów”. Przypomniałem sobie Marzec ’68, kiedy określenie „farbowane lisy” w partyjnej rozgrywce było używane przez moczarowców dla dyskredytowania (byłych?) stalinowców, którzy nawracali się na liberalizm.

Świat jest nami zachwycony, Europa nas podziwia, Trump nie szczędzi pochwał, Unia nie wierzy własnym oczom, każdy chce mieć takie wyniki jak my – zapewnia złotousty premier Morawiecki. Pedagogika dumy bije z każdego słowa. Samochwalstwo też, bo przecież wszystkie te sukcesy to zasługa partii i rządu. Nie wierzysz, to nie jesteś patriotą, lecz wyznawcą zgubnej „pedagogiki wstydu”. Powstań z kolan, na kolana rzuć Europę. Jak to wygląda w praktyce – proszę bardzo.

Mogło być gorzej. Jako urodzony pesymista pierwszą turę wyborów prezydenckich na podstawie wyników sondażowych (!) przyjmuję z umiarkowanym zadowoleniem. Zadowoleniem, ponieważ jeszcze mam w uszach i pamięci skandowanie zwolenników Andrzeja Dudy: „Pierwsza tura! Pierwsza tura!”. Na szczęście to marzenie się nie ziściło, ale obóz władzy w osobie urzędującego prezydenta otrzymał 41,8 proc. głosów i może być w miarę zadowolony. W pierwszych słowach Duda elegancko, po prezydencku, podziękował rywalom – czy ciemny lud to kupi?

Kto jest gorszy – Trump czy Duda? Kiedy słuchałem po raz setny, że to dla nas wielkie wyróżnienie, iż nasz prezydent został zaproszony jako pierwszy po odmrożeniu Białego Domu, że zaszczyt, że jako pierwszy od marca, pierwszy od wybuchu pandemii, to czułem się zażenowany. Ileż razy można bić pokłony?

Wyjazd prezydenta Dudy do Donalda Trumpa wygląda na zręczne posunięcie taktyczne, ale marne strategicznie. Taktycznie jest to wzmocnienie słabnącej kandydatury prezydenta w wyborach.