Od pewnego czasu każdy czwartek (i inne dni tygodnia) jest czarny, ale ten dzisiejszy to już czarna dziura. Trybunał Konstytucyjny, a właściwie jego namiastka z pp. Przyłębską, Piotrowiczem i Pawłowicz, zamknął już ostatnią furtkę do legalnego przerwania ciąży.

Zażenowanie to uczucie, jakie człowieka ogarnia, kiedy dowiaduje się o wyczynach prof. Andrzeja Przyłębskiego, ambasadora RP w Niemczech.

Polska jest zagrożona. Na Wschodzie – wiadomo, Rosja. Szkoda gadać. Prezydent, Prezes, kolejni ministrowie spraw zagranicznych „na odcinku Rosji” niczego nie wymyślili, boją się jeden drugiego, więc trwamy w bezruchu.

Joachim Brudziński, „na ten moment” europoseł, ale w przeszłości minister spraw wewnętrznych, a zawsze kompan Kaczyńskiego na wakacjach, oburzył się, że artyści szydzą i kpią z władzy, a potem zwracają się do tej władzy o pomoc. Jak im nie wstyd!

Rządząca w Polsce Zjednoczona Prawica rozpętała wojnę ideologiczną, którą nazywa wojną kulturową, obroną wartości i cywilizacji chrześcijańskiej, a także walką o tożsamość. Polityka kulturalna i historyczna, która kosztuje miliardy złotych, obejmuje filmy i ich pokazy nawet za granicą, festiwale, konkursy, edukację, muzea, wystawy, galeria etc. Wszystko to ma służyć formowaniu nowego człowieka: Polaka katolika, konserwatysty, obrońcy tradycyjnie pojmowanej rodziny, nieufnego wobec wszelkich mniejszości.

Jak długo żyję, nie przypominam sobie takiego afrontu wobec Polski, a afronty przecież bywały, np. wskazanie gen. Jaruzelskiemu tylnego wejścia do Pałacu Elizejskiego. Zbiorowy list 50 ambasadorów i przedstawicieli zagranicznych organizacji w Polsce to ewenement. Owszem, były podobne inicjatywy, ale nigdy tak głośne, tak zdecydowane i reprezentatywne. List trafił Polskę w sam splot słoneczny, w samą istotę sporu: LGBT+, ochrona słabszych przed atakami fizycznymi i werbalnymi, tolerancja i wzajemna akceptacja we wszystkich dziedzinach życia.

Drodzy blogowicze, kto nie słyszał – może przeczytać. Wstęp (rozbudowany) do dzisiejszej audycji „Goście Passenta” w Radiu TOK FM.

Drużynowy wyścig o jak najwięcej władzy, z udziałem drużyn PiS, Solidarnej Polski i Porozumienia Gowina, zbliża się do mety. Prowadzi PiS, któremu udało się m.in. odebrać rywalom po jednym ministerstwie, wprowadzić swojego prezesa do rządu na stanowisko wicepremiera, będzie miał oko na resorty siłowe, z którymi i tak był za pan brat (Błaszczak i Kamiński), a także na Ziobrę i Morawieckiego, których dzieli „szorstka przyjaźń”.

Kto by przypuszczał, że zaledwie trzy miesiące po kolejnych wyborach zwycięska koalicja Zjednoczonej Prawicy zacznie się rozpadać, a być może nawet się rozpadnie.

Kaczyński czy Ziobro? Jak to dobrze, że nie muszę wybierać pomiędzy nimi dwoma. Kaczyński jest wybitnym politykiem, słyszy, co w trawie piszczy, ma świetną pamięć, a także – w co trudno uwierzyć – poczucie humoru. A jednocześnie to rzadki szkodnik, zawistny, małostkowy, pamiętliwy, bez umiaru szerzący i przystający na kult swojego tragicznie zmarłego Brata.