Zamiast sama zostać „dobita” – jak kilka lat temu wzywał Radosław Sikorski – pisowska wataha ruszyła do kolejnego ataku na system sądowniczy. Jeżeli w majowych wyborach nie ukręcimy łba hydrze autorytaryzmu, to demokracja długo się w Polsce nie podniesie.

Premier Morawiecki powiedział, że Polska jest „wyspą demokracji”, a jego pryncypał prezes Kaczyński utrzymywał, że demokracja w naszym kraju ma się dobrze, być może najlepiej (!) w Europie. Jak to wygląda z bliska?

Od mniej więcej 10 lat prawica atakuje lewicę za rzekomą „pedagogikę wstydu” i przeciwstawia jej „pedagogikę dumy”. Pedagogika wstydu ma polegać na tym, że lewica dyskredytuje najpiękniejsze sukcesy Polski, klęczy przed Zachodem, szkaluje nasz kraj za rzekomy antysemityzm, mordowanie Ukraińców itd. itp. Z kolei pedagogika dumy polega na podkreślaniu polskich osiągnięć, prawdziwych i rzekomych – wygranych bitew, poległych bohaterów, ocalonych Żydów, poszanowania demokracji, praworządności, rekordowych wskaźników itd.

Walka w błocie Banaś–Kaczyński, której jesteśmy świadkami, nie toczy się o to, czy jakaś kamienica była wynajmowana na godziny, ani o prawdziwe lub nie oświadczenie majątkowe Banasia. To są kwestie drugorzędne. Sprawy zaszły znacznie dalej. Trochę tak jak w aferze Watergate: od wpadki drobnego hydraulika po największy kryzys rządowy i dymisję prezydenta. Po nitce do kłębka.

Nie wiem, co mnie dzisiaj najbardziej zdumiało. Chyba informacja, że Michał Krupiński – do dzisiaj prezes państwowego banku Pekao SA – urodził się w 1981 r.! Ciągle nie mogę się nadziwić, że ktoś  może się urodzić  w 1981 r., a co dopiero być już prezesem PZU i innych instytucji. Taki młody człowiek, z taką bogatą (w obu znaczeniach tego słowa) karierą, odszedł z wielkiego banku, perły w koronie Skarbu Państwa. Odszedł czy jego odeszli, faktem jest,  że jeszcze niedawno był u prezesa na Nowogrodzkiej w sprawie finansowania wieżowców na Srebrnej. A dziś – out.

Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Pewien czytelnik, który nas czyta od lat ponad 40, naukowiec mieszkający od lat kilkudziesięciu za granicą, zachęca mnie do zaglądania na stronę Scholar.google.com, gdzie m.in. podawane są liczby cytowań poszczególnych prac naukowych. Wiadomo, że liczba cytowań nie zawsze jest miarodajna i w żadnym razie nie należy jej fetyszyzować, ale jakieś pojęcie daje.

Środowiska narodowo-patriotyczne od lat drążą ideę uczczenia zwycięskiej wojny 1920 roku przy pomocy budowy łuku triumfalnego w Warszawie. Był nawet projekt, żeby taki łuk zbudować na Wiśle, żeby łączył dwa jej brzegi, jako iż rzeka nie podlega władzom Warszawy i łatwiej będzie uzyskać zgodę odpowiednich władz słodkowodnych.

Autorzy i zwolennicy pomysłu usiłują szantażować: Jesteś przeciwny uczczeniu zwycięstwa nad bolszewikami, to znaczy, że jesteś ich spadkobiercą, nie jesteś patriotą. Świadomy ryzyka, pozwolę sobie zabrać głos na „nie”. Zwolennicy łuku drążyli, drążyli, aż się wdrążyli, bo mamy narodowo-patriotyczny rząd, który pragnie pozostawić po sobie rozmaite muzea, pomniki i wielkie budowle. Polityka historyczna to oczko w głowie rządu, premier Morawiecki już wpłacił (z własnej kieszeni, która jest głęboka), a minister Dera zapowiedział poparcie ze strony prezydenta Dudy.

Wicepremier Piotr Gliński podsumował niedawno, jaki ruch panuje w  budownictwie muzealnym: Instytut Solidarności i Męstwa im. Witolda Pileckiego (który zaledwie trzy miesiące temu otworzył swój oddział w Berlinie, kolejne planuje w Nowym Jorku i Tel Awiwie), Narodowy Instytut Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą, POLONIKA, Instytut Literatury, Narodowy Instytut Urbanistyki i Architektury, Polska Opera Królewska, Muzeum Historii Polski na Cytadeli w Warszawie i wiele innych.

Moim zdaniem łuk nie jest konieczny, wszak istnieją już plany budowy pomnika na Rozdrożu w Warszawie. Umiarkowany sukces pomników na placu Piłsudskiego (schodki pamięci ofiar tragedii smoleńskiej oraz pomnik prezydenta Lecha Kaczyńskiego), także nie jest zachętą do kolejnej dużej ingerencji w urodę Warszawy.

W dziedzinie polityki patriotycznej i pamięci historycznej dzieje się wiele, a jednocześnie każdego dnia jesteśmy alarmowani, że mamy zapaść w dziedzinie psychiatrii dziecięcej, chore dzieci śpią na korytarzach, brakuje już korytarzy, na oddziałach onkologii pacjenci – często przyjezdni – tłoczą się w korytarzach w oczekiwaniu na wizytę lub zabieg. Pod względem liczby lekarzy i łóżek na geriatrii jesteśmy w ogonie Europy.

Czy zamiast fundować łuk, nie lepiej byłoby złożyć się na budowę mostu, osiedla mieszkaniowego im. Zwycięstwa 1920 roku, szkołę dla dzieci z niesprawnościami lub dom spokojnej starości dla ludzi, którzy dożywają swoich dni w biedzie, chorobie i zapomnieniu? Rząd kładzie duży nacisk na godność, prowadzi politykę godnościową, premier Morawiecki powiedział niedawno w exposé, że stan finansów publicznych jest „godny”. Może więc zamiast strzelać z łuku, pozwólmy ludziom godnie żyć i umierać.

Podczas kiedy premier Morawiecki wygłaszał triumfalne orędzie w Sejmie, wzrok mój padł na ogromny, sześcioszpaltowy tytuł w „Rzeczpospolitej”: „Czy powstanie Agencji Uzbrojenia opanuje CHAOS W ZBROJENIÓWCE” (podkreślenie – Pass.). Chaos w zbrojeniówce? Pierwsze słyszę. Przecież przemysł zbrojeniowy należy do najważniejszych gospodarczo i politycznie, to oczko w głowie każdego rządu. Jak to jest możliwe, że tam, gdzie wszystko jest pod kontrolą władzy, panuje chaos? Czy to wina Tuska?

Hiobową wieść przyniósł Andrzej Stankiewicz, znany i ceniony publicysta Onetu. Platforma nie ma kandydatów do prawyborów. Czytaj całość »