Rząd Zjednoczonej Prawicy, a właściwie Kaczyńskiego i „naszej Beatki”, rozrzucał pieniądze jak z helikoptera, a ludzie łapali, jak się dało, i byli zadowoleni: 500 plus, wyprawki szkolne, trzynasta emerytura, czternasta, a może i piętnasta, podwyżka płacy minimalnej i stawki godzinowej, skrócony wiek emerytalny i Bóg wie co jeszcze.

Jeszcze kilka tygodni temu scena polityczna w Polsce wydawała się zabetonowana. Po kolejnych wygranych wyborach do Parlamentu Europejskiego, do parlamentu polskiego oraz do samorządów obóz władzy (Kaczyński plus Ziobro i Gowin) mógł świętować, pozostały już tylko wybory prezydenckie z Dudą jako murowanym faworytem.

„Zawieszenie” kampanii wyborczej przez Małgorzatę Kidawę-Błońską przesądza o wyniku wyborów prezydenckich bez względu na ich termin. Moim zdaniem już jest po wyborach.

Do niedawna byłem gotów się założyć, że wybory prezydenckie zostaną przełożone na późniejszy termin. Teraz, kiedy już jest pewne, że do 10 maja pandemia się nie skończy, kiedy siły i środki całego wycieńczonego państwa skupione będą na walce z wirusem, kiedy samo znalezienie wystarczającej liczby chętnych do pracy w komisjach wyborczych będzie problemem, kiedy gromadzenie się więcej niż dwóch (!) osób będzie zagrożone grzywną do 30 tys. zł? Rząd nie odważy się ogłaszać wyborów tylko dlatego, że im gorzej dla zdrowia, im dłużej trwa epidemia – tym lepiej dla urzędującego prezydenta…

Nie pierwszy już raz dowiadujemy się, że chory umiera, nie doczekawszy się testu. Tak się stało w Głogowie. Starosta Jarosław Dudkowski zaapelował, żeby „nie okłamywać społeczeństwa”, testów jest za mało, brakuje ich nie tylko w Głogowie, ale i w innych miastach. Nie trzeba być specjalistą, żeby dowiedzieć się, że w Polsce przeprowadza się mniej testów niż w większości państw europejskich. Za mało testów, za mało laboratoriów, za mało personelu, za mało, za mało respiratorów, za mało, za mało…

Nareszcie jakaś dobra wiadomość, więc spieszę ją ogłosić. Osoba, która kilka dni temu wróciła do Polski i podlega kwarantannie w domu, opowiada mi, że codziennie przychodzi do niej policja, funkcjonariusze nie tylko sprawdzają, czy jest w domu, ale pytają, jak się czuje, czy potrzebuje pomocy i w ogóle zachowują się poprawnie. Codziennie także otrzymuje telefon z instytucji, której nie umiała wymienić, z pytaniem o samopoczucie, temperaturę i inne szczegóły.

Kiedyś, jeszcze w poprzednim systemie, byłem w szpitalu zakaźnym (a może to był oddział zakaźny), by odwiedzić teściową. Ta podała mi szklankę, prosząc, żeby przynieść jej wodę. Udałem się do toalety, gdzie ze zdumieniem stwierdziłem brak… baterii, czyli kranu przy umywalce. Kiedy poinformowałem o tym pielęgniarkę, ta westchnęła: „Ach, ci odwiedzający…”.

To jest nasz prezydent, więc będę powściągliwy w uwagach, a od Jarosława Kaczyńskiego również nie oczekuję wiele. O ile dawniej walka na szczycie władzy toczyła się za kurtyną lub pod dywanem, nie wiadomo było, co jest plotką, co zmyśleniem, a co prawdą, o tyle od kilku dni kurtyna poszła w górę i wszyscy widzimy, jak wygląda wspólnota, pokora i solidarność.

Transakcja – głowa Jacka Kurskiego za 2 mld zł co roku przez pięć lat – odbyła się z naruszeniem wszelkich reguł państwa demokratycznego.

Zewsząd słyszę, że im kto starszy, tym mniejsze ma szanse w walce z koronawirusem. Jako osobnik wysokiego ryzyka pragnę, by ofensywa wirusa załamała się na Polsce, by nasz kraj jeszcze raz uratował Europę przed niebezpieczeństwem. By wygrał wojnę światową z wirusem. W sukces jednak nie bardzo wierzę, a to z następujących powodów.