Polska–Wenecja. Szpica potężnej Komisji Weneckiej, mimo zaciemnienia wprowadzonego przez władze na lotnisku w Warszawie, wylądowała szczęśliwie. Wśród witających zabrakło prezesa z kwiatami i premiera bez kwiatów. Nie było nikogo z obozu władzy. Rząd (?) postanowił potraktować wizytę jako niebyłą, nieoficjalną, coś w rodzaju wycieczki krajoznawczej. Program wycieczki  rząd chciał uzupełnić o wizytę w Muzeum Żołnierzy Wyklętych, które podobno nie jest jeszcze otwarte, ale czego się nie robi dla przyjaciół…

Historia nauczycielką życia. Kto panuje nad przeszłością, ten panuje nad przyszłością. Sentencje odżywają, kiedy obserwujemy, co się wyprawia wokół zbliżających się rocznic i obchodów.

Tak źle i tak niedobrze. Przed Światowym Forum Holocaustu w Jerozolimie 23 stycznia 2020 r. prezydent Duda znalazł się w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

Zbrodnia to niesłychana: marszałek Senatu Tomasz Grodzki wybiera się do Brukseli na spotkanie z wiceprzewodniczącą Komisji Europejskiej Vierą Jourovą, by rozmawiać na temat ustawy o sądownictwie. Jak on śmie? – gotują się z oburzenia przedstawiciele władz: prof. Krzysztof Szczerski, szef gabinetu prezydenta, eurodeputowany prof. Karol Karski i inni. Oraz prorządowe media.

Jaki będzie rok następny? Kto poszedł w górę, a kto w dół? Uprzedzając ewentualne pytania, napiszę bez zaproszenia, jaki to był rok dla Polski.

Znakomita publicystka Dominika Wielowieyska tym razem zajęła się sprawą Romana Polańskiego („Pokoleniowy spór o Polańskiego”, „GW”, 23 grudnia). Nie zabieram głosu po to, żeby osądzać wybitnego artystę, tylko żeby zdystansować się od logiki pokoleniowej, którą stosuje red. Wielowieyska, zwalając jak gdyby przyczyny zjawiska na dawne czasy i obyczaje.

To ja, ponad 80-letni dziad, mogłem być na manifestacji przed Sejmem, a damy i huzary z opozycji, w liczbie 27 osób, nie raczyły pojawić się w Sejmie na najważniejszym głosowaniu w tej kadencji?

„Samo życie. 6 książek non-fiction pod choinkę” – pod takim tytułem „Gazeta Wyborcza” (17 grudnia), a konkretnie red. Michał Nogaś poleca (!) „doskonałe reportaże 2019”. Książki, rzeczywiście, znakomite, dwie wychwalałem pod niebiosa w „Polityce”, ale jest jedno ale: wszystkie książki rekomendowane dotyczą śmierci, ociekają krwią, dlatego tytuł „Samo życie” jest mylący. To raczej sama śmierć. Tych sześć książek razem to kałuża krwi pod choinką. Każda osobno jest OK, ale razem, jako cały zbiór, bez innych, po prostu ociekają krwią. Oto wybór red. Nogasia w skrócie.